قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران توسط مجلس خبرگان قانون اساسی که در سال ۱۳۵۸ خورشیدی که از طریق انتخابات تعیین شده بودند ، در 175 بند تدوین شده و در 12 آذر 1358 به همه‌پرسی گذاشته و مورد تائید مردم قرار گرفت.

بعدها و در سال ۱۳۶۸ اصلاحاتی در این قانون صورت پذیرفت که طی آن از جمله پست نخست وزیری حذف و اختیارات بیشتری به رئیس جمهور داده شد.

تاریخچه قانون اساسی ایران

در زمستان 1357 و قبل از پيروزی انقلاب ، ایده ی تدوین قانون اساسی توسط امام خمینی و یارانش در پاریس مطرح شد. در همانجا پيش نويس اوليه قانون اساسی تهیه شد. بعدها پس از پیروزی انقلاب،این پیش نویس توسط افراد و گروههای مختلف مورد نقد و بررسی قرار گرفت. در ۱۵ بهمن ۵۷ ، خمینی از جمله وظایف ذولت موقت بازرگان را تشكيل مجلس مؤسسان منتخب مردم برای تصويب قانون اساسی اعلام کرد. پس از شروع كار دولت بازرگان،شورای عالی طرح های انقلاب با تصويب هيأت دولت در 8 فروردين ۵۸ تأسيس و از وظايف این شورا، تهيه طرح قانون اساسی بر مبنای ضوابط اسلامی و اصول آزادی عنوان شد.