مهمان

امشب آن حسرت ديرينه من

        در بر دوست بسر مي آيد

        در فروبند و بگو خانه تهي است

        زين سپس هر كه به در مي آيد

         

        شانه كو, تا كه سر و زلفم را

        درهم و وحشي و زيبا سازم

        بايد از تازگي و نرمي و لطف

        گونه را چون گل رؤيا سازم

         

        سرمه كو, تا كه چو بر ديده كشم

        راز و نازي به نگاهم بخشد

        بايد اين شوق كه در دل دارم

        جلوه بر چشم سياهم بخشد

         

        چه بپوشم كه چو از راه آيد

        عطشش مفرط و افزون گردد

        چه بگويم كه ز سحر سخنم

        دل بمن بازد و افسون گردد

         

        آه, اي دخترك خدمتگار

        گل بزن بر سر و بر سينه من

        تا كه حيران شود از جلوه گل

        امشب آن عاشق ديرينه من

         

        چو ز درآمد و بنشست خموش

        زخمه بر جان و دل چنگ زنم

        با لب تشنه دو صد بوسه شوق

        بر لب باده گلرنگ زنم

         

        ماه اگر خواست كه از پنجره ها

        بيندم در بر او مست و پريش

        آنچنان جلوه كنم كاو ز حسد

        پرده ابر كشد بر رخ خويش

         

        تا چو رؤيا شود اين صحنه عشق

        كندر و عود در آتش ريزم

        زآن سپس همچو يكي كولي مست

        نرم و پيچنده ز جا بر خيزم

         

        همه شب شعله صفت رقص كنم

        تا ز پا افتم و مدهوش شوم

        چو مرا تنگ در آغوش كشد

        مست آن گرمي آغوش شوم

         

        آه, گوئي ز پس پنجره ها

        بانگ آهسته پا مي آيد

        اي خدا, اوست كه آرام و خموش

        بسوي خانه ما مي آيد

نظرات (0)

هیچ نظری در اینجا وجود ندارد

نظر خود را اضافه کنید.

ارسال نظر بعنوان یک مهمان
پیوست ها (0 / 3)
مکان خود را به اشتراک بگذارید