ناياب


شب ايستاده است.

خيره نگاه او

بر چار چوب پنجره من.

سر تا به پاي پرسش ، اما

انديشناك مانده وخاموش:

 شايد

از هيچ سو جواب نيايد.

***

ديري است مانده يك جسد سرد

در خلوت كبود اتاقم.

هر عضو آن ز عضو دگر دور مانده است،

گويي كه قطعه، قطعه ديگر را

از خويش رانده است.

از ياد رفته در تن او وحدت.

بر چهره اش كه حيرت ماسيده روي آن

سه حفره كبود كه خالي است

از تابش زمان.

بويي فساد پرور و زهر آلود

تا مرزهاي دور خيالم دويده است.

نقش زوال را

بر هر چه هست، روشن و خوانا كشيده است.

در اضطراب لحظه زنگار خورده اي

كه روزهاي رفته درآن بود ناپديد،

با ناخن اين جسد را

از هم شكافتم،

رفتم درون هر رگ و هر استخوان آن

اما از آنچه در پي آن بودم

رنگي نيافتم.

***

شب ايستاده است.

خيره نگاه او

بر چارچوب پنجره من.

با جنبش است پيكر او گرم يك جدال.

بسته است نقش بر تن لب هايش

تصوير يك سؤال.

*****

نظرات (0)

هیچ نظری در اینجا وجود ندارد

نظر خود را اضافه کنید.

ارسال نظر بعنوان یک مهمان
پیوست ها (0 / 3)
مکان خود را به اشتراک بگذارید

مطالب مشابه