از روز اول هفته پیش اصلاً دوست نداشتم با خودروی شخصی به مدرسه بروم. شاید اگر روزهای قبل بود، بدو می رفتم روی صندلی جلویی کنار بابا جا خوش می کردم و آهنگ مورد علاقه ام را می گذاشتم ولی امروز نه! چون آن روز جایی خواندم که آلودگی هوای تهران در وضعیت بحرانی قرار گرفته است و علت اصلی آن دود ماشین ها، کارخانه ها و سایر آلاینده ها است. بعضی روزها که درصد آلودگی بالا باشد، مشکل سرفه، سوزش چشم و تنگی نفس برای سالمندان پیش می آید. روزانه به طور متوسط ۲۰ میلیون کیلو دی اکسید کربن وارد هوای ایران می شود و ابتلای کودکان به بیماری سرطان خون از عواقب زندگی در خیابان های پر ترافیک است. رسیدیم مدرسه. از بابا خداحافظی کردم. زنگ تفریح با دوستان قضیه را در میان گذاشتم. قرار شد با خانواده ها صحبت کنیم تا راضی شوند از سرویس مدرسه استفاده کنیم.
با دوستانم حساب کردیم و دیدیم این طوری حداقل ۱۵ تا ماشین تک سرنشین از خیابان کم می شود و ما به این ترتیب سهمی هرچند جزیی در کم کردن آلودگی هوا خواهیم داشت.
آسمان آبی و هوای پاک حق همه ما است. اما اگر قرار باشد همه با خودروهای تک سرنشین در خیابان ها رفت و آمد داشته باشیم ناخواسته این حق را از بین می بریم. اما اگر هر کس سهمی هرچند جزئی و کم در کاهش آلودگی هوا داشته باشد، خودش، اعضای خانواده اش و همه همشهریانش هوای بسیار تمیز تری تنفس خواهند کرد.
Open Source Content Management 
نظرات (0)