ایتالیایی به نام جرونیمو كارادانو به فكر افتاد
كه با استفاده از حروف مكتوب الفبا،كرولالها را آموزش بدهد. او میخواست این حروف را با استفاده از علائمی بسازد كه ارتباطی با اشیاء مورد اشاره داشتند. در سده هیجدهم، یك فرانسوی به نام شارل دولوپه نوعی زبان علامتی ابداع كرد. این زبان، روش جدیدی بود برای استفاده از مجموعه حركات سنتی دست و بازو به شكلی كه بیان كننده فكر شخصی باشند. ضمنا؛ در سده هفتدهم، یك الفبای انگشتی، مشابه الفبای مورد استفاده كرولالهای امروزی،ابداع شد. تا هشتاد و پنج سال پیش، ظرز ارتباط گرفتن با دیگران را از طریق علائم دست، حالات چهره و الفبای انگشتی می آموختند. به بیان دقیقتر، كرولالها میتوانستند در هر دقیقه تا ۱۳۰ كلمه را هجی كنند. اما بسیاری از آموزگاران و مربیان كرولالها،به مخالفت با استفاده از زبان علامتی و الفبای انگشتی برخاسته اند. آنها معتقدند كه استفاده از این وسایل، كرولالها را از ارتباط برقرار كردن با مردمی كه قدرت شنوایی عادی دارند دور نگه می داردو به گروهی مجزا تبدیلشان می كند. امروزه كرولالها یاد میگیرند كه با تماشا كردن حركات لبهای سخنران، آنچه را كه او گفته است تفسیر كنند. همچنین آنها با مشاهده و دقیق شدن در حركات لبها و اندامهای صوتی مربی خودشان و سپس تقلید از حركات او ، خودشان طرز حرف زدن را یاد میگیرند.
|
