اگر اولین بدن یعنی بدن فیزیكی خود را بشناسی آنوقت از بیرون نسبت به دومین بدن آگاه می شوی. بدن اثیری مثل دود متراكم است .می توانی بدون هیچ مانعی از درونش بگذری اما شفاف نیست نمی توانی از بیرون به داخل آن نگاه كنی . وقتی بدن فیزیكی می میرد دومین بدن ۱۳ روز زنده می ماند و همراه تو سفر می كند و بعد ازآن تبخیر می شود .اگر وقتی بدن اول زنده است به شناخت بدن دوم دست پیدا كنی می توانی از این اتفاق آگاه باشی.
بدن دوم می تواند از كالبدت بیرون بیاید چون برای بدن دوم نیروی جاذبه وجود ندارد. بنابر این وقتی بدن دوم را بشناسی یك رهایی مسلم كه برای بدن مادی ناشناخته بود را حس می كنی .در این حال می توانی از بدنت بیرون رفته و دوباره به آن باز گردی.
دومین بدن دارای دو امكان بالقوه است یكی ترس و نفرت و خشم است و دوم عشق و شجاعت و مهربانی است.
سركوب یا ابراز ترس و نفرت و خشم راه رسیدن به تكامل معنوی نیست بلكه باید آنها را پذیرفت. آن كس كه می پذیرد ترس دارد و ترسش را زمینه یابی كرده به زودی به جایی می رسد كه در می یابد فراسوی ترس چیست و نترس می شود.
با مراقبه می توان امكانات بالقوه و طبیعی چاكرای دوم را دگرگون ساخته و از نیروی آن در جهت تكامل معنوی استفاده كرد.
Open Source Content Management 
نظرات (0)