Open Source Content Management

میرزا یحیی دولت آبادی در سال (۱۲۴۱ ه . ش) در اصفهان متولد شد. او فرزند مرحوم حاج میرزاهادی از روحانیون برجسته و دانشمند اصفهان بود. فقه و اصول و ادبیات فارسی و عربی را در آنجا فرا گرفت و زبان خارجی آموخت. شاید به واسطه این آموزش بود كه توانست با ارتباط با مطبوعات و كتب خارجی نگرشی تازه تر نسبت به فرهنگ و ایجاد دموكراسی پیدا كند.
از جمله كسانی بود كه عمر خود را صرف خدمت به ملت و مملكت كرد و حیات خود را در راه نشر معارف و تنویر افكار عمومی و دفاع از منافع وطن و مبارزه با بیگانگان و بیگانه پرستان سپری ساخت. او برای امكان فعالیت بهتر به تهران آمد و در آنجا مدرسه سادات را بنیاد نهاد. مدرسه ای كه در پایان عمر غالباً در آنجا بود و معلمین را به وظیفه مهم شان متوجه می ساخت و آنها را تعلیم می داد. همچنین قصد داشت آن مدرسه را برای اطفال بی بضاعت تبدیل به شبانه روزی كند. در نهضت مشروطه به آزادیخواهان نزدیك بود و با اقدامات و نوشته هایش آنها را همراهی می كرد.
در دوره دوم و پنجم به نمایندگی مجلس انتخاب شد و در مهاجرت مشهوری كه بزرگان سیاسی در آن زمان داشتند حضور یافت. وی از مخالفان انقراض قاجاریه و سلطنت پهلوی در مجلس پنجم بود.دولت آبادی مدت ها در اروپا زندگی كرد و خاطرات خود را در كتابی تحت عنوان حیات یحیی ثبت كرد. حیات یحیی در كنار تاریخ بیداری ایرانیان و تاریخ مشروطه ایران از زمره اسناد مهم در باب انقلاب مشروطه اند كه یحیی دولت آبادی در آن حوادث تاریخی ایران از اواسط حكومت ناصرالدین شاه تا كودتای ۱۲۹۹ رضاخان و به دست گرفتن قدرت توسط وی را به بی پرده ترین شكل بیان و تحلیل كرده است. این كتاب به مدت ۲۵ سال در لیست كتب ممنوع الانتشار قرار گرفت.
جلد اول قسمتی مشتمل بر گزارش از ایام جوانی و دوران تحصیلی نویسنده و بقیه آن تاریخ تاسیس و ایجاد فرهنگ نوین ایران است. جلد دوم و سوم حوادث مربوط به مشروطه و فعالیت های خود نویسنده را دربرمی گیرد و جلد چهارم به مهاجرت ملیون در اوایل جنگ بین المللی اول تا انقراض سلطنت قاجاریه و دوران پادشاهی رضاخان امتداد دارد. آثار دیگر او عبارتند از: سرگذشت درویش چنته، لبخند فردوسی، اردی بهشت، تربیت اراده، روان نامه، آئین در ایران،
●زندگانی
علی بن ابی طالب، تذكر حقیقت، ارمغان یحیی و بسیاری كتب دیگر. همچنین كتاب علی كه اولین كتاب كلاسی است كه در ایران برای تدریس در مدارس جدید نوشته شده است.او در تمام مدتی كه در اروپا زندگی می كرد سرپرست محصلین ایرانی بود و از این بابت از وزارت فرهنگ حقوق دریافت می كرد.
مبارز پرنشاط و باامید عصر مشروطه با قناعت و عزت نفس زندگی را گذراند و با پرهیز از بیكاری اوقات را صرف مطالعه و نگارش می كرد و در روزگار آخر عمر به نوشتن زندگی حضرت علی(ع) پرداخت كه به اتمام نرسید و در چهار آبان ۱۳۱۸ زندگی اش پایان یافت. بنا بر گفته او «مرگ حق است، برای همه كس آمدن دلیل رفتن است من تصور می كنم مرگ نعمت بزرگی است از نعمت های الهی. من تصور می كنم برای كسی كه خود را شناخته باشد مرگ به منزله تغییر لباس بوده باشد و انتقال از نشأتی به نشأت دیگر. من تصور نمی كنم مرده باشم من همه وقت خود را زنده می دانم و زندگانی خود را جاودانی تصور می كنم.»او تاكید داشت: «اگر می خواهید نام مرا زنده نگاه دارید همه ساله درباره خدا- وطن- وجدان صحبت كنید و روح این كلمات را در جان شنوندگان تزریق كنید.»«باید به حسن علم و عمل بتوانید و البته خواهید توانست تصور و تقصیر گذشتگان را تلافی كرده، كشتی وطن را كه گرفتار چهارموجه توفان حوادث است نجات داده به ساحل سلامت برسانید، این است آرزوی من. من رفتم. وطن و هم وطنانم را به خدا سپردم والسلام علی اولیاءالله اولاً و آخراً»