آیا چیزی در مورد آزمایشگر مشتاقی شنید‌ه‌اید كه برای تحقیق در مورد گرسنگی یك بادكنك را بلعید؟ نتیجه این كار به هوا رفتن...بله، فرضیه او در این مورد بود.یك پژوهشگر باجرات به عنوان بخشی از تجربیاتش در مورد علل گرسنگی، پس از مدتی غذانخوردن بادكنكی خالی را از راه مری به درون معده‌اش فرستاد و سپس بادكنك را درون معده باد كرد.
ثبت تغییرات فشار درون معده این دانشجوی دكترای بیچاره ثابت كرد كه معده هنگام خالی بودن منقبض می‌شود. همین انقباضات عضلانی است كه غار و غور آشنای پیش از ناهار را بوجود می‌آورد، و مدت‌ها تصور می‌شد كه همین انقباضات باعث میل ما به خوردن غذا هم می‌شود.
اما پژوهش‌های بیشتر ثابت كرد كه میل به غذا فقط به خاطر این انقباضات دوام پیدا نمی‌كند، بلكه حتی در نبود معده هم احساس گرسنگی باقی می‌ماند.(لطفا نپرسید كدام بیچاره‌ای این قضیه را ثابت كرد)آن چنان كه معلوم شده است گرسنگی نه از معده بلكه از مغز ما منشا می‌گیرد (غار و غور شكم ما در واقع حركت گازها و مایعات گوارشی در روده كوچك است.)
هیپوتالاموس، ساختمانی كه در ساقه مغز قرار دارد عمدتا كنترل كننده رفتار تغذیه‌ای ماست. بنابراین شاید از رفتار هیپوتالاموس یك شخص كه حاضر است بادكنك را ببلعد به حیرت بیفتید، حتی اگر این كار به نام پیشرفت علم صورت گیرد.
LiveScience, ۱۵ Nov., ۲۰۰۶
Open Source Content Management 
نظرات (0)