آكوردئون یك آلت موسیقی است كه بر اصل دمه آهنگری و دمیدن هوا، ساخته شده است. صدا در اثر عبور با فشار هوا از زباله های فلزی كه روی دستگاه تعبیه شده اند به وجود می آید. رد پای پیشرفت و تكامل این وسیله موسیقی، شاید به سال های خیلی دوری باز می گردد.
زباله های فلزی كه قسمتی از این آلت موسیقی را تشكیل می دهند. برای اولین مرتبه به وسیله چینی های قدیم برای یك دستگاه موسیقی كه به چنگ معروف است، به كار برده شدند. بعداً در قرن شانزدهم فكر تعبیه قفسه های چوبی به آلتی كه بر اساس دم آهنگری ساخته می شد به وجود آمده و به این ترتیب آكوردئون اولیه پیدایش یافت.
بدیهی است كه در اثر باز و بسته شدن دمه كه موجب جریان هوا می شود، زباله های فلزی به ارتعاش در می ایند. به كلیدها یا دكمه های زبانه ها فشار آورده می شود و در نیتجه لرزش و نوسان، زبانه ها انواع آهنگ ها را در آكوردئون، به وجود می آوردند.
صفحه دكمه این آلت موسیقی، شبیه همان چیزی است كه در پیانو هم به كار رفته است و اختراعی است كه به قرن بیستم مربوط می شود. اولین آلت موسیقی كه می توان آن را جد آكوردئون فعلی دانست به وسیله شخصی اتریشی بنام دامیان در سال ۱۸۲۹ درست شد و به ثبت رسید.
آن طور كه معلوم است آكوردئون تا سال ۱۹۱۰ فقط در كشورهای اروپائی شهرت داشت و سپس با آمریكائی ها معروف گردید. این آلت موسیقی از آن تاریخ تا كنون به طرق زیادی تكامل یافته است و در سال ۱۹۳۷ برای اولین بار در یك اركستر سمفونیك مورد استفاده قرار گرفت.
پیانو آكوردئون دارای ۱۲۰ كلید باس در یك طرف بوده و ۴۱ دكمه سه تایی روی صفحه ای – از نوع پیانو – قرار دارد. برخلاف، دیگر وسایل موسیقی كه بر اثر كوشش یك یا چند نفره به وجود آمده اند، طبل از ابتدای زندگی بشر اولیه وجود داشته است.
انواع مختلف طبل به وسیله انسان های اولیه مورد استفاده قرار گرفته اند كه رد پای تاریخچه بعضی از انواع آنها حتی به زمان پیدایش كره زمین می رسد.
احتمالاً اولین بار از طبل به عنوان وسیله ای كه اهالی یك قبیله به هم خبر بدهند یا همدیگر را صدا بزنند استفاده شده است؛ یا این كه طبل زدن نوعی دادن علامت جنگ بوده است. تا این كه در همان زمان ها این وسیله كم كم به صورت یك وسیله موسیقی درآمد. چون انسان های وحشی در مبارزه با ارواح شیطانی آنرا به كار می بردند و طبل زدن برای آنها یك مفهوم مذهبی داشت. بنابراین در مراسم آنها شامل رقص و پایكوبی هم بوده و طبل یك وسیله پر اهمیت به شمار می رفته است. انسان های اولیه طبل هائی را كه با اَشكال مختلف ساخته شده بود به كار می بردند. مثلاً طبلی را كه از یك تنه تو خالی درخت درست شده بود و پوست حیوانات را روی آن كشیده بودند، به كار می بردند. یا طبل های خیزران كه از قسمت های خالی نی درست می شد و با چوب آن را می زدند. حتی بعضی ها هم بدن خود را محكم به زمین می كوفته اند، تا صدائی شبیه صدای طبل برخیزد!
استفاده از طبل در میان مردم مصر باستان خیلی مرسوم بوده است.
طبل مصری عبارت از طبل كوچكی بود كه با دست حمل می شد، عبری ها هم طبلی را به كار می برده اند كه قسمی از طنبور بود كه گاهی با دست، زده می شد و گاهی با چوب. چینی ها و ژاپنی ها هم از زمانه قدیم، صاحب این آلت موسیقی بوده اند.
سرخپوستان آمریكائی از طبل نه تنها برای فرستادن پیام یا در رقص و پایكوبی استفاده می كردند بلكه آن را برای پیش بینی هوا به كار می بردند؛ زیرا عقیده داشتند هر وقت بخواهد باران ببارد آن پوستی كه روی طبل كشیده شده است سفت خواهد شد. بنابراین این علامتی بود برای بارانی بودن هوا!