Open Source Content Management

چای در دوران سلسله تانگ به اوج رواج رسید و در همین محدوده زمانی به خارج از چین صادر شد. نخست به ژاپن و كره رفت و سپس به خاورمیانه رسید. چای تا قرن ۱۶ میلادی وارد اروپا نشد. یعنی حدود ۸۰۰ سال بعد ولی از آن به بعد معمولاً به عنوان بهترین سوغات شرق به غرب برده می شد. اكنون در قرن ۲۱ چای در كشورهای زیادی پرورش داده می شود و به كشورهای بیشتری هم صادر می شود. اكنون چای یكی از پرطرفدارترین نوشیدنی ها در جهان است و مردم در سراسر جهان آن را یك نیاز روزانه می دانند.
هنگامی كه چین شروع به صادرات چای كرد، لهجه كانتونی برای آن «چا» بود كه در بسیاری كشورها وام گرفته شد. پرتغالی ها كه در ماكائو تجارت می كردند، لغت «چا» را به كار بردند. روس ها آن را «چایی» و ژاپنی ها، هندوها و ایرانی ها «چای» تلفظ كردند. عرب ها «شایی» را به كار بردند و ترك ها هم آن را «چای» نامیدند.با اینكه چینی ها زبان نوشتاری مشتركی دارند، اما ملتی بسیار بزرگ با گویش های بسیار متفاوتی هستند. فاكین استان بزرگی از ایالت كانتون است و بندری بین المللی به نام جیامن دارد كه از آنجا چای به قسمت های مختلف اروپا صادر می شود. لغت چای در گویش فاكین «Te» گفته می شود و بازرگانان خارجی وقتی چای را به سرزمین خود بردند، همین تلفظ را به كار بردند. از این رو كلمه انگلیسی برای آن «Tea» است، هلندی ها و آلمانی ها «Tee» را به كار می برند. كلمه فرانسوی «The&#۰۳۹;» است و همه ایتالیایی ها، اسپانیایی ها، نروژی ها و سوئدی ها به آن «Te» می گویند.
•مراسم چای در ژاپن:
در آغاز قرن نهم میلادی ژاپنی هایی كه به چین سفر كرده بودند، رسم و رسوم چای را به سرزمین خود بردند. به خصوص راهب بودایی دنجیو دانی شی كه تا سال ۷۰۵ میلادی در چین تحصیل می كرد، در بازگشت به ژاپن با خود چند دانه چای به صومعه برد. ابتدا فقط راهبان بودایی چای می نوشیدند تا در طول مدیتیشن های طولانی بیدار بمانند. اما قرن ۱۳ میلادی چای در بیرون از صومعه ها هم مورد استقبال قرار گرفت. ژاپنی ها تحقیقات خود را درباره چای آغاز كردند و مراسم چای مخصوص به خود بنا نهادند كه با طریقت چای چینی كاملاً متفاوت است. در مراسم چینی لذت بردن از عطر و طعم چای بر خود نوشیدن تقدم دارد. در حالی كه در ژاپن تمركز به طور عمده بر خود مراسم است.
طریقت چای ژاپنی «چادو» تحت تاثیر ذن بودیسم است. چادو اهمیت زیادی به هماهنگی محیط زندگی، خلق فضای آرامش و صلح و احترام گذاشتن به خود چای و سرویس چای خوری می دهد، نظم كاملاً معینی بر درست كردن چای حاكم است. چادو فرصتی برای آموزش رفتارها و آداب و رسوم است، زیرا مرزهای بین طبقات اجتماعی را به نمایش می گذارد. در گذشته هر زنی می بایست پیش از ازدواج مراسم چای را یاد می گرفت. در قرن پانزدهم میلادی جنبه زیباشناختی نوشیدن چای به نوعی مراسم مذهبی بدل شد كه به تئیسم معروف است. در «كتاب چای» كه در سال ۱۹۰۶ منتشر شده است، «كاكو زو اوكاكو را» تئیسم را اینگونه تعریف می كند: «... آئینی كه براساس عشق به زیبایی در كنار واقعیات زشت زندگی روزمره بنا شده است. خلوص و هماهنگی رمز و راز گذشت متقابل و رمانتیسیسم نظم اجتماعی را به ذهن القا می كند. برای پرستش نقص ضروری است، تلاشی آرام و پیوسته برای تحقق آنچه كه امكان پذیر است، در مواجهه با رویه ای ناممكن كه ما آن را با عنوان زندگی می شناسیم.»
مراسم چای با ورود مهمان به اتاقی شروع می شود كه سرویس چای خوری در آن قرار دارد و با آماده كردن و پذیرایی از مهمان با چای و شیرینی های مخصوص ادامه پیدا می كند. این مراسم به صورت هنرمندانه ای سرگرم كننده و كاملاً برنامه ریزی شده است. اگر چه اكنون تمایل بر این است كه مراسم در اتاقی كه به همین منظور در مهمانخانه طراحی شده، صورت بگیرد. در گذشته این مراسم می بایست در اتاق كوچك مخصوصی در خارج از ساختمان و مشرف به باغ برپا می شد. تلاش می شود دكور اتاق كاملاً ساده باشد تا ذن بودیسم و فلسفه ذن را به ذهن متبادر كند. به عنوان مثال ممكن است توماری از خطاطی یا یك نقاشی به دیوار آویزان شده باشد یا گلدانی با گل های به دقت چیده شده در آن بگذارند. معمولاً در وسط اتاق اجاق كوچكی هست كه برای درست كردن آب جوش و آماده كردن چای از آن استفاده می شود.چای ژاپنی از پودر چای سبز و آب داغ تهیه می شود. معمولاً رقیق و آبكی است و تعداد زیادی حباب های كوچك در آن دیده می شوند. با این حال ممكن است خیلی هم غلیظ تهیه شود.