Open Source Content Management

قارچ انواع گوناگونی دارد که برخی از آنها سمی هستند. قارچ معمولا در محیط‌های نمناک و تاریک رشد می‌کند.
قارچ موجود در کشور دو نوع عمده دارد: وحشی و پرورشی. قارچ‌های وحشی بنا به محل رویش آنها با هم متفاوتند و شکل‌های متفاوتی هم دارند. 
خوردن قارچ‌های وحشی چندان توصیه نمی‌شود زیرا احتمال سمی بودن آنها زیاد است و شخصی که قارچ را می‌چیند باید شناخت خوبی از قارچ داشته باشد تا قارچ سمی را از قارچ خوراکی تشخیص دهد.
قارچ‌های پرورشی موجود در بازار به دو شکل صدفی و سر پهن یا صاف هستند. قارچ‌های صدفی کاربرد بیشتری دارند. قارچ‌های صاف کمی گران‌تر هستند اما برخی انواع آن با طعم‌های مختلی چون جوجه‌کباب و گوشت موجود هستند که برای گیاه‌خواران مناسبند.
قارچ صدفی پروتئین اندکی دارند به همین دلیل برای کسانی که می‌خواهند رژیم بگیرند بسیار مناسبند. ۸۰ تا ۹۰ درصد از مواد تشکیل دهنده قارچ آب است.
برای خرید قارچ‌های صدفی که با مارک‌های مختلف به صورت بسته‌بندی عرضه می‌شود که می‌روید به چند نکته دقت کنید: قارچ‌های کوچک را انتخاب کنید. 
بهتر است که پره‌های اطراف کلاهک قارچ به ساقه آن چسبیده باشد. رنگ سطح کلاهک سفید یا کرم باشد.
قارچ آب را سریع به خود جذب می‌کند و بعد از مدتی پژمرده می‌شود. به همین دلیل توصیه می‌شود تا چند دقیقه قبل از مصرف آن را نشورید. برای برش دادن قارچ از تخته استفاده کنید.
برای سرخ کردن قارچ از روغن بسیار کم استفاده کنید چون قارچ روغن را جذب می‌کند. اگر در ظرف را بگذارید و شعله را کم کنید قارچ خودش آب می‌اندازد و با همان آب خوب می‌پزد.

انسان در طول هزاران سال از انگور استفاده کرده است. قدمت مصرف انگور به عصر برنز بر می گردد. شاعر یونانی به نام هومر که حدود ۷۰۰ سال قبل از میلاد مسیح میزیسته است از شراب تهیه شده از انگور سخن گفته است. از این میوه در انجیل هم نام برده شده است و گورها و آثار باستانی مصری علایمی از انگور را روی خود دارند. انسان از انگور استفاده های دیگری غیر از خوردن یا تبدیل آن به شراب و آب انگور کرده است. کارشناسان طب سنتی اروپا صدها سال پیش پمادی را از شیرهٔ موجود در ساقه انگور برای درمان بیماریهای پوست و چشم تهیه کردند. برگهای این گیاه خاصیت قابض و انعقادی دارند، بدین معنا که از آنها برای انعقاد خون، درمان التهاب و درد نظیر درد بواسیر استفاده شده است. انگور کال (نرسیده) در درمان انواع گلودرد ها و انگور خشک یا کشمش در درمان بیماریهای تحلیل برنده، یبوست و تشنگی مؤثر بوده است. اما انگورهای گرد رسیده و شیرین دارای تمامی خواص است و در درمان سرطان. وبا، آبله، تهوع، عفونتهای چشم و بیماریهای پوست، کلیه و کبد مورد استفاده قرار گرفته است.
● معرفی گیاه
انواع انگور بومی قاره آسیا در مجاورت دریای خزر است، اما به آمریکای شمالی و اروپا نیز انتقال یافته است، یعنی مهاجرین به اروپا انواع انگور را در دهه های ۱۶۰۰ به آمریکای شمالی انتقال دادند. درخت انگور دارای برگهای دشت و کنگره دار بوده و پوسته ریشه آن کنده میشود. میوه انگور می تواند سبز، قرمز یا ارغوانی رنگ باشد.
● ترکیبات گیاه
امروزه ما بنا به علاقه به انگور یا کشمش، آنها را مصرف می کنیم و به همین دلیل شراب یا آب انگور نیز مصرف میشود. اما در سال ۱۹۷۰ یک بیوشیمیست فرانسوی ا تخم (دانه) انگور ماده ای را استخراج کرد که در بهبود جریان خون مؤثر بود. این ماده "الیگومریک پروآنتوسیانیدین OPC" نامیده میشود. این ماده سبب کاهش میزان التهاب میشود و حتی از بیماری قلبی نیز پیشگیری می کند. این ماده در زمره یکی از مواد موجود در آب انگور قرمز و شراب قرمز است که خواص پیشگیرانه آن در قبال بیماری قلبی به اثبات رسیده است. انگور بنا به وجود این ماده در آن امروزه نه تنها به خاطر فرآورده های غذایی و نوشیدنی شناخته شده اش بلکه به عنوان منبع اینگونه عناصر فعال درمانی اش کشت و پرورش داده میشود.
`الیگومریک پروآنتوسیانیدین" اول و مهمتر از همه خاصیت ضد اکسید دارد که به بدن کمک می کند تا حملاتی را که نهایتاً سبب بیماری می شوند (عوامل استعمال دخانیات و مواد شیمیایی زیست محیطی)، دفع کند. این نوع مواد از طیف گسترده دفع کنندگان فشار روحی متمایز هستند. ضد اکسید کننده ها یا ژنهای تطبیق شدنی (آداپتوژنها)، همچنین از خستگی فیزیکی و روحی شما را رها و پس از رفع بیماری نیز شما را کمک می کنند. هم ضداکسیدها و هم آداپتوژنها ما را کمک می کنند تا حداقل از دو عامل بزرگ مرگ و میر به نام بیماری قلبی - عروقی و سرطان اجتناب ورزیم. خواص "ضد اکسید"الیگومریک پروآنتوسیانیدین (OPC)" 
می تواند در پیشگیری از بیماری قلب - عروق نیز مؤثر واقع گردد. برخی تحقیقات به عمل آمده مؤید این است که این ماده می تواند روند تشکیل پلاکها در رگها را کاهش دهد و در تشکیل و ترمیم بافت آسیب دیده رگها مؤثر باشد.
اگر از سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری قلبی- عروقی رنج می برید، می توانید مصرف الیگومریک پروآنتوسیانیدین را مدنظر قرار دهید. نارسایی مزمن سیاهرگها دلیل دیگر مصرف این ماده است که در این میان می توان به عوارضی نظیر اختلال بینایی ناشی از نفروپاتی دیابتی یا دژنراسیون قرنیه اشاره داشت. اینگونه مصارف ماده الیگومریک پروآنتوسیانیدین را تحقیقات کلینیکی نیز تأیید کرده است. کاربردهای آتی این ماده ممکن است مواردی نظیر معالجه سندرم پیش قاعدگی و متوقف کردن التهاب صورت در پی عمل جراحی را نیز در بر گیرد. این ماده در کاهش میزان ناراحتی سینه و درد مفاصل و پاها که گاهی در پی نسدرم پیش قاعدگی عارض میشود مؤثر بوده است و مدت زمان بهبود از جراحی پلاستیک را کاهش داده است. خواص ضد توموری این ماده نیز به اثبات رسیده است.
گروه دانش آموزی IT دبیرستان شاهد ثارالله(گروه زیست شناسی)

▪ پپرونیا از گیاهان همیشه سبز و از خانواده پیپراسه (فلفلی‌ها) PIPERACEAE است
ـ دارای گونه‌های مختلف و اغلب دارای برگ گوشتی و نیمه گوشتی و جثه‌ای کوچک هستند. بیش از چهارصد گونه از این خانواده شناخته شده، منشأ این گیاهان، آمریکای جنوبی (برزیل) و آفریقای جنوبی و آفریقای مرکزی و به طور کلی مناطق گرمسیری است؛ حتی دیده شده که در مناطق گرمسیر روی تنه درختان می‌روید. 
این گیاه اگرچه رشد سریعی ندارد، ولی در هر شرایطی در آپارتمان پرورش می‌یابد. معمولاً آنها را در تراریوم و باغ شیشه‌ای یا مجموعه گل‌های یک سبد پرورش می‌دهند. 
اگرچه تعداد انواع این خانواده بسیار زیاد است، ولی فقط تعداد محدودی مورد توجه قرار گرفته و در آپارتمان‌ها پرورش داده می‌شوند و خاک آنها بایستی خاک پیت (خاک جنگل) باشد تا به خوبی رشد کند. 
با توجه به شکل ظاهری و نحوه رشد، آنها را به سه گروه تقسیم کرده‌اند.
گروه اول) بوته‌ای که دارای دمبرگ‌های قرمز هستند و بعضی نیز برگ‌های گوشتی و قلبی شکل دارند. 
گروه دوم) دارای ساقه‌های بلند و قرمز رنگ هستند و بعضی ساقه‌های گوشتی و برگ‌های گوشتی دارند و لبه برگ‌ها ارغوانی است و گاه سطح برگ با موهای بسیار ظریفی پوشیده شده است.
گروه سوم) گروه بالا رونده که به داربست یا قیم بسته می‌شوند و بالا می‌روند، یا اینکه از اطراف گلدان آویزان می‌شوند و دارای ساقه‌های قرمز و برگ‌های ظریف نقره‌ای و بعضی دارای برگ‌های سبز آبدار هستند و بخصوص برای گلدان‌های آویز بسیار مناسبند. 
▪ نگهداری 
گیاه پپرونیا یک ساقه گل دهنده با شاتون‌های سبز رنگ تولید می‌کند که ارزش زینتی ندارد. زمانی که این گیاه به گل می‌رود کیفیت برگ‌ها و زیبایی گل‌های آن کمتر می‌شود. با حذف ساقه‌های گل دهنده می‌توان گیاه را به طور مرتب به حالت رویشی و نونهالی مشاهده کرد. 
ـ حرارت: این گیاه به سرمای زیاد مقاومت ندارد و حداکثر می‌تواند در زمستان ۱۵ درجه سانتیگراد را تحمل نماید و در فصل رشد دمای ۳۰ – ۲۴ درجه برای آن بسیار مناسب است. 
ـ نور: مناطق پرنور یا نیمه سایه اتاق که دور از تابش مستقیم خورشید باشد، مناسب است. این گیاه در زیر اشعه چراغ فلورسنت پژمرده می‌شود. 
ـ آبیاری: این گیاه نیاز چندانی به آب ندارد. همیشه مقدار زیادی آب در برگ‌های آن وجود دارد و سطح خاک گلدان بین دو آبیاری باید کاملاً خشک شود، ولی نباید آبیاری آنقدر به تعویق بیفتد که برگ‌ها پژمرده شوند. در زمستان به آب ولرم نیاز دارد و مقدار آبیاری باید خیلی کمتر باشد.
ریشه آن سطحی است و گسترش چندانی ندارد و در هوای آلوده، زرد و خشک می‌شود. در صورت آب دادن زیاد اطراف یقه ساقه، موجب پوسیدگی آن می‌گردد. 
ـ رطوبت هوا: میزان رطوبت لازم حدود ۵۰ درصد است. چنانچه رطوبت و حرارت و سرما از حد خود تجاوز نماید، لکه‌هایی روی سطح برگ ظاهر می‌گردد و برگ را بی حس می‌کند و برگ می‌افتد. 
▪ هر دو ماه یک مرتبه سطح خاک گلدان را خراش دهید تا هوا به داخل آن نفوذ کند و در فصل بهار گلدان را در فضای آزاد در محلی سایه قرار دهید تا حالت طبیعی خود را به دست آورد. 
ـ خاک: هر اندازه قابلیت نفوذ خاک بیشتر باشد، ریشه و ساقه از پوسیدگی محفوظ خواهد بود. برای تهیه خاک، یک قسمت پیت، یک قسمت ماسه و یک قسمت خاک باغچه استفاده کنید و کف گلدان مقداری ماسه و سنگریزه بریزید. 
ـ تکثیر: پپرونیای ابلق یا سفید با قلمه‌های بذر و ساقه تکثیر می‌‌شود؛ پپرونیای سبز با قلمه‌‌های برگ و ساقه تکثیر می‌شود. پپرونیای معمولی که گیاهی است با برگ‌های چروکیده، کاملاً متفاوت با گیاهان دیگر این خانواده است و آن را به کمک برگ‌های کاملش تکثیر می‌کنند. 
ـ دستور کلی برای تکثیر: در بهار و تابستان از قلمه یک ساله گیاه استفاده کنید. قلمه را به میزان ۵- ۴ سانتیمتر در ماسه شسته فرو کنید و در محلی که دمای آن ۱۸ درجه باشد، در تاریکی قرار دهید. در مورد انواع گوشتی آن، برگ را روی سطح ماسه بخوابانید و روی آن ماسه شسته بریزید؛ پس از مدتی از انتهای رگبرگ‌ها ریشه ظاهر می‌گردد. 
زمان مناسب برای تغییر گلدان، فصل بهار است و خاک مناسب برای آن مخلوطی از خاک چوب و تورب و ماسه است. گلدان را باید در محل کاملاً روشن و دور از اشعه مستقیم آفتاب قرار داد. در این صورت سنبله گل سفید یا کرم رنگی تولید می‌کند.